Janusz Edmund Stanisław Zimniak, urodzony 6 września 1933 roku w Tychach, był znaczącą postacią w polskim kościele rzymskokatolickim. Po wieloletniej służbie duchowej, zmarł 24 maja 2024 roku w Bielsku-Białej.
W trakcie swojej kariery, Zimniak zdobył tytuł doktoratu z teologii pastoralnej, co świadczy o jego zaawansowanej wiedzy i zaangażowaniu w rozwijanie duchowości i pastoralnych aspektów kapłaństwa.
Pełnił funkcję biskupa pomocniczego w diecezji katowickiej w latach 1980–1992, a następnie w diecezji bielsko-żywieckiej od 1992 do 2010 roku, gdzie kontynuował swoją misję duszpasterską. Po 2010 roku, uzyskał tytuł biskupa pomocniczego seniora diecezji bielsko-żywieckiej, co oznaczało, że pozostał aktywnie związany z tym regionem, oferując swoje doświadczenie i mądrość w służbie Kościołowi.
Życiorys
Janusz Zimniak przyszedł na świat 6 września 1933 roku w Tychach. W 1935 roku jego rodzina podjęła decyzję o przeprowadzce do Mysłowic, gdzie młody Janusz rozpoczął swoją edukację. W okresie 1945–1951 kształcił się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach, a jego wysiłki zaowocowały zdaniem egzaminu dojrzałości.
W latach 1951–1956 Janusz podjął studia w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, a także na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym czasie przyjął święcenia subdiakonatu i diakonatu z rąk biskupa Franciszka Jopa, wikariusza kapitulnego archidiecezji krakowskiej. Uroczystość święceń prezbiteratu miała miejsce 9 września 1956 roku w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach, a dokonał ich biskup pomocniczy kielecki, Franciszek Sonik.
W latach 1969–1972 Janusz poszerzał swoją wiedzę w dziedzinie teologii pastoralnej, kształcąc się w Międzynarodowym Instytucie Pastoralno-Katechetycznym „Lumen Vitae” w Brukseli, który jest filią Uniwersytetu Katolickiego w Louvain. Zobowiązania te zakończył licencjatem, który w 1978 roku na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego otrzymał nostryfikację w postaci magisterium. Dalszą edukację kontynuował w latach 1977–1979 w Instytucie Teologii Pastoralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał doktorat z teologii pastoralnej, pisząc dysertację na temat Katecheza rodzinna w twórczości Pierre’a Ranveza SI.
Janusz Zimniak pełnił funkcję wikariusza w kilku placówkach: w Jejkowicach (1956–1957), w parafii Trójcy Przenajświętszej w Bielsku (1957–1961) oraz w parafii św. Pawła Apostoła w Pawłowie (1961–1963). Później, w latach 1963–1966, sprawował rolę samodzielnego duszpasterza w stacji duszpasterskiej Drutarnia-Brusiek, a także rektora w kościele św. Jana Chrzciciela w Bruśku. W 1966 roku krótko był wikariuszem parafii św. Bartłomieja w Bieruniu Starym. Równocześnie w kurii diecezji katowickiej działał jako diecezjalny wizytator katechetyczny w latach 1966–1969 oraz ponownie w 1973–1977. Oprócz tego, już od 1966 roku, pełnił funkcję diecezjalnego duszpasterza młodzieży męskiej i w latach 1973–1975 był sekretarzem I Synodu Diecezji Katowickiej.
W 1974 roku Janusz Zimniak był konsultantem ds. katechetyki redakcji „Gościa Niedzielnego”, a w 1975 roku brał udział w przygotowaniach Synodu Prowincji Krakowskiej. W drugiej połowie lat 70. XX wieku prowadził dni skupienia dla katechetów oraz rekolekcje dla maturzystów.
Wykładał przedmioty związane z katechetyką, pedagogiką i psychologią rozwojową w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie oraz na kursach katechetycznych w Katowicach. W latach 1979–1980 sprawował urząd wicerektora tego samego seminarium duchownego.
Dnia 25 września 1980 roku Janusz Zimniak został prekonizowany na biskupa pomocniczego diecezji katowickiej, z tytularną stolicą Polinianum. Uroczystość święceń biskupich miała miejsce 4 listopada 1980 roku w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach, gdzie biskupem diecezjalnym, który mu ich udzielił był Herbert Bednorz, przy asyście biskupów pomocniczych: Józefa Kurpasa oraz Czesława Domin. Wybierając dewizę biskupią, Janusz Zimniak przyjął słowa „Evangelizari et evangelizare” (Być ewangelizowanym i ewangelizować).
Od 1980 do 1992 roku był wikariuszem generalnym diecezji, nadzorując referaty Wydziału Nauki Chrześcijańskiej oraz pełniony referent katechezy młodzieży szkół ponadpodstawowych. Należał do rady administracyjnej, kapłańskiej oraz duszpasterskiej. Na początku 1981 roku, przy współpracy z biskupem Bronisławem Dąbrowskim, sekretarzem Episkopatu Polski, oraz biskupem Czesławem Dominem, mediował w czasie strajku generalnego „Solidarności” na Podbeskidziu, stając się gwarantem porozumienia.
25 marca 1992 roku Janusz Zimniak został przeniesiony do pełnienia funkcji biskupa pomocniczego nowo utworzonej diecezji bielsko-żywieckiej. W tym roku objął również urząd wikariusza generalnego tej diecezji, a także przewodniczył komitetowi organizacyjnemu wizyty Jana Pawła II w diecezji bielsko-żywieckiej w trakcie jego podróży apostolskiej w 1995 roku. 16 stycznia 2010 roku papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego bielsko-żywieckiego.
W ramach działalności w Episkopacie Polski, Janusz Zimniak był delegatem ds. duszpasterstwa młodzieży uzależnionej, wiceprzewodniczącym Komisji Katechetycznej oraz członkiem Komisji ds. Apostolstwa Świeckich i Komisji ds. Duszpasterstwa Młodzieżowego. Zmarł 24 maja 2024 roku w Bielsku-Białej. Jego ciało zostało pochowane 31 maja 2024 roku w grobie zasłużonych kapłanów na lokalnym cmentarzu przy ul. Grunwaldzkiej.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Stanisław Krzystolik | Piotr Greger | Karol Golda | Paweł Latusek | Marek Szkudło | Artur Stopka | Paweł KontnyOceń: Janusz Zimniak